خودکارسازی و دیدپذیری شبکه به معنای ایجاد زیرساختی هوشمند، پویا و شفاف برای مدیریت، کنترل و نظارت بر رفتار شبکه است؛ زیرساختی که به‌جای انجام دستی پیکربندی‌ها، مانیتورینگ و رفع اشکال، از طریق ابزارهای نرم‌افزاری، اسکریپت‌های اتوماسیون، APIهای کنترل شبکه، و سامانه‌های تحلیل‌گر، عملیات را به‌صورت سریع، دقیق و قابل تکرار انجام می‌دهد. هم‌زمان، دیدپذیری (Visibility) به سازمان اجازه می‌دهد تا در تمام لایه‌های شبکه، از سطح فیزیکی تا لایه کاربرد، جریان داده، سلامت تجهیزات، رفتار کاربران و تهدیدات امنیتی را به‌صورت مداوم مشاهده و تحلیل کند. در محیط‌های مدرن که شامل مراکز داده، شعب توزیع‌شده، رایانش ابری و زیرساخت‌های SDN می‌شوند، ترکیب این دو مفهوم نه‌تنها موجب بهبود عملکرد و کاهش هزینه می‌شود، بلکه امنیت، مقیاس‌پذیری و پاسخ‌گویی به رخدادها را نیز متحول می‌سازد. بدون اتوماسیون و دیدپذیری، شبکه‌ها پیچیده، پرخطا، و در برابر تهدیدات ناشناخته آسیب‌پذیر باقی می‌مانند. این راهکار، پایه‌ای برای اجرای سیاست‌های هوشمند، مدل Zero Trust، و معماری‌های مبتنی بر intent است.